الناز پاک نیا /  نشسته ام جان می شمرم، اشک می فشانم و مادران را می شمارم. یکی در تابوت و یکی آن پایین در کنار تابوت. کودک سه ساله می جویم، یکی در تابوت و یکی دست  در دست مادر. پی سرباز می گردم، یکی در تابوت و یکی کنار تابوت.

اینجا وطن است، یکی آن بالا در تابوت و یکی این کنار در قلب اشکبار و خونین ما.

دنبال خواهری می گردم، یکی ایستاده روی پا و دیگری گم شده در غبار بی برادری.

یکی خونین زیر خروارها خاک و یکی مفقود به نام وطن.

آری اینجا ایران است.

روزها و رویاهایش خونین است.

اما پس از هر خونی که می ریزد، گل می بارد.

گل ها وطن را متبرک می کنند

اینجا وطن است، پس از ناله ای که می خیزد نام وطن بلند می شود

اینجا وطن است، پس از هر شعله جانی که فرو می ریزد، نام وطن بر می خیزد.

اینجا وطن است، پر از قصه و درد، اما وطن است.

آری اینجا وطن است.

درد و رنج ما وطن است

اشک و فغان ما وطن است

چشم های اشک بار ما وطن است

سرخی خون شهدایمان وطن است

ناله مادران ما وطن است

جان خونین ما وطن است…